سرزمين مرد دوم هنوز خالي از هر گياه و نعمتي بود. هفته بعد دو جزيره نشين احساس تنهايي كردند.مرد اول دست به دعا برداشت و از خدا طلب همسر كرد. روز بعد كشتي ديگري شكست و غرق شد و تنها نجات يافته آن يك زن بود كه به طرف بخشي كه مرد اول قرار داشت شنا كرد. در سمت ديگر مرد دوم هنوز هيچ همراه و همدمي نداشت.  بزودي مرد اول از خداوند طلب خانه، لباس و غذا بيشتري نمود. در روز بعد مثل اينكه جادو شده باشه همه چيزهايي كه خواسته بود به او داده شد. اما مرد دوم هنوز هيچ چيز نداشت. سرانجام مرد اول از خدا طلب يك كشتي نمود تا او و همسرش آن جزيره را ترك كنند. صبح روز بعد آن مرد، يك كشتي كه در قسمت او و در كناره جزيره لنگر  انداخته بود پيدا كرد. مرد با همسرش سوار كشتي شد و تصميم گرفت جزيره را با مرد دوم كه تنها ساكن آن جزيره دور افتاده بود ترك كند. با خودش فكر مي كرد كه دیگری  شايسته دريافت نعمتهاي الهي نيست چرا كه هيچ كدام از درخواستهاي او از طرف پروردگار پاسخ داده نشده بود.  هنگامي كه كشتي آماده ترك جزيره بود مرد اول ندايي از آسمان شنيد :

"چرا همراه خود را در جزيره ترك مي كني؟"
مرد اول پاسخ داد:

"  نعمتها تنها براي خودم است چون كه من تنها كسي بودم كه براي آنها دعا و طلب كردم ، دعا هاي او مستجاب نشد و سزاوار هيچ كدام نيست "آن صدا سرزنش كنان ادامه داد : "تو اشتباه مي كني او تنها كسي بود كه من دعاهايش را مستجاب كردم وگرنه تو هيچكدام از نعمتهاي مرا دريافت نمي كردي"

مرد پرسيد:

" به من بگو كه او چه دعايي كرده كه من بايد بدهكارش باشم؟ "

"او دعا كرد كه همه دعاهاي تو مستجاب شود .

 ای کاش همه انسان ها اینجوری بودن.(یعنی مثل مرد دوم)